Waarom we ons eigen bejaardentehuis nu al oprichten

Ik wil waardig ouder worden, zelfs al ben ik zo zot als een achterdeur!

U moet eens op bezoek gaan in het tehuis waar uw oude oma verblijft. Om 18 uur liggen de meeste oudjes al in bed. Ik word stilaan heel erg ongerust. Moet we ons eigen bejaardentehuis niet oprichten?

Over een jaar of 25 begin ik wellicht de eerste tekenen te vertonen van geestelijk en fysisch verval. Mijn kinderen zijn druk bezig met hun eigen kroost en met hun carrière, dus verkopen ze mijn huis en overtuigen mij met lieve woordjes: “Ge kunt daar de hele dag biljarten opa! Het zijn schone verpleegsterkes, ik heb ze al gezien, peepee. Ze maken daar het eten zo mals dat ge uw valse tanden in het potteke kunt laten zitten.”

En dan kom ik ergens terecht tussen dementerende leeftijdsgenoten. Op woensdagnamiddag komt de stokoude Walter De Buck nog eens zingen van Zijne Vlieger, en kijken we naar Ketnet. Wie stout is wordt vastgebonden op zijn bed en om half zeven is het taptoe: lichten uit en slapen, en handen boven de lakens peepee!

Geef toe, het is géén vooruitzicht. En ik wil nu al de kritikasters de mond snoeren: ik ben ervan overtuigd dat er in veel tehuizen met liefde en warmte wordt omgegaan met de bejaarden. Maar geef toe, er is geen personeel genoeg voor individuele begeleiding, zeker ‘s avonds niet. Een een grote groep tachtigplussers zal wel geen cadeau zijn om de nachtrust in te begeleiden.

Oud hotel kopen

Soms denk ik in een overmoedige bui: als ik nu eens dertig of vijftig vrienden van mijn leeftijd vind. We houden spoedoverleg en we investeren elk een paar honderdduizend frank in de toekomst. We kopen een oud hotel aan de kust op, en laten dat langzaam herbouwen tot ons eigenste ouwpeekeshuis. We zien nu al waar we over twintig jaar in de schommelstoel zullen zitten. We beginnen nu al te werken aan ons huishoudelijk reglement, nu we nog allemaal fris van geest zijn. Neen, de verpleegsters kunnen we nog niet aanwerven, die moeten nog geboren worden.

Maar we laten nu al contractueel vastleggen dat we op 24 december 2030 een optreden van de nog altijd mooie Belle Perez naast onze kerstboom willen. We beslissen nu al dat de kleinkinderen die korter dan een kwartier op bezoek komen, automatisch worden onterfd. En we willen betaaltelevisie op onze kamers. Bompa mag tijdens een onrustige nacht naar een seksfilmpje kijken. Bomma ook trouwens.

Niemand wordt vastgebonden in mijn bejaardentehuis. Is er een snoodaard die ‘s nachts naar de vrouwenkamers sluipt? Dat mag! Toen we jong waren slopen we toch ook naar de meisjestenten? Mogen we niet eindigen zoals we begonnen? Ondeugend en vol verleidingstechnieken.

Er is geen verplicht uur om in bed te worden geholpen. We huren een paar bodybuilders in, die ons met één hand van onze rolstoel naar bed dragen, maar alléén als wij dat vragen. En het personeelslid dat het aandurft mij met verkleinwoorden te kleineren, zal ik persoonlijk aanpakken.

Kent ge dat taaltje? “Awel mijnheerke? Gaan we in ‘t zetelke zitten? Moeten we een boterhammeke hebben? Wacht, ik zal uw tandekes insteken. Doe uw mondje open. Flink hoor, straks moogt ge naar Tik Tak kijken.”. Wie me zo aanspreekt riskeert de dood. Meester Vermassen zal honderd jaar oud zijn, maar hij zal me verdomme laten vrijspreken wanneer ik een verpleegster die me betuttelt door het venster gooi. Ik wil waardig ouder worden, zelfs al ben ik zo zot als een achterdeur!

In Huize Verzuring moeten ze maar andere oudjes stoppen. Ons eigen bejaardentehuis, waarvan wij zélf directeur zijn, dat wordt de hemel op aarde. Wij zullen onze hemel verdiend hebben.

Misschien moeten we volgend jaar al eens samenkomen, lieve geïnteresseerde lezers, om te zien waar we het vrolijkste ouwpeekeshuis van Europa kunnen neerplanten.

Uiteraard zijn ook de dames van harte welkom, want uiteindelijk zijn zij het die ons venten met gemak een paar jaar overleven.