Lijfstraf

Hittegolf op de Gentse Feesten, Eddy Wally die een appelflauwte kreeg en een wereldrecord aan korte rokjes en korte topjes,... heerlijk.

Op de Kraanlei ligt een boot, de Barge, waarop het feestelijk cava slurpen is. Het is dààr dat ik onder mijn voeten kreeg van een absolute Westvlaamse schoonheid. ‘Jouw blog wordt nauwelijks verzorgd, je schrijft veel te weinig!’.

Met strenge blik veroordeelde ze mij. Ik mocht alleen weten dat ze Els heet. Hààr wil ik wel eens rondleiden in de stad...

Ze heeft natuurlijk gelijk. Maar deze jongen had het even héél druk, en toerde de voorbije weken met zijn madam door Frankrijk en Spanje.

Ik heb voor u alleen een kaars doen branden in Lourdes.

Onvoorstelbaar hoeveel mensen daar op een mirakel komen wachten. Ik zag jammer genoeg niemand uit een rolstoel opspringen, ik zag geen blinden weer zien of doven weer horen.

Hoewel, ik smeekte op mijn knieën om een klein beetje te vermageren, en wat geschiedde? Ik was 5 kilo mooier toen ik thuiskwam’. Dankuwel moeder Maria !

Mijn dame, van geboorte al een socialistisch heidenkind, relativeert dat wonder. ‘Je hebt in geen drie weken een Porto gedronken, dààrom is je buikje weg!’, meesmuilde ze. En ook zij heeft natuurlijk gelijk.

Vrouwen hebben àltijd gelijk.

Na dik veertien dagen reizen lonkte Gent weer. De Feesten uiteraard en het samenkomen straks, deze woensdagmiddag, van de jongedames, en van Snelle Nelle, Rappe Ramon, Keizer Titus en Ranke Renée.

Opa is in de wolken, met zijn bruingebrand atletenlijf.

De cava staat koel, de cadeautjes uit Spanje zijn verpakt en straks kunnen de Feesten écht beginnen, met vier varkentjes in de tuin.

Lieve Els met de warme ogen, vanaf vandaag schrijf ik weer, al was het om jouw lijfstraf te ontlopen. Hoewel,...

Pa voorspelt de lotto

Moet ik nu beschaamd zijn of niet, vroeg ik me dit weekeinde af. Iemand vroeg me: ‘En hoelang zijn uw pa en uw ma nu al overleden?’. Ik stond daar aarzelend naar lucht te happen. Ik kon dat niet zomaar zeggen.

Ik ken de verjaardagen van al mijn dames uit het hoofd, van broer en zussen, van pa en ma vroeger, Maar de sterfdatum van vader en moeder? Bij vader moet ik zelfs altijd lang nadenken hoeveel jaar het al geleden is.

Ik weet wel nog wanneer Kennedy werd vermoord, en John Lennon, maar vraag me niet de hoeveelste van april de ouweheer dit tranendal verliet.

Gelukkig is er mijn madam met haar intelligentie en haar geheugen, en zij leerde me een trucje: “Je oudste dochter is de elfde geboren, je moeder overleed op een elfde en je jongste werd de 27ste geboren, je pa stierf op een 27ste”.

Hoera, voor de rest van mijn leven, althans tot Alzheimer me in zijn greep krijgt, zal ik dit niet meer vergeten. En gek, wanneer broer en zus overleden, weet ik nog uit het hoofd, terwijl die al veel langer feestvieren in de eeuwige jachtvelden.

“Het verre verleden is gemakkelijkst te onthouden voor iemand met een snuifje dementie in zijn oud lijf”, lachten mijn jongedames me uit. En in feite hebben ze gelijk. Wanneer ik aan mijn heel oude tante Rachel vroeg hoe oud ze was, keek ze me onzeker aan. Ze wist het niet. Maar luttele minuten later vertelde ze de dag, de maand en het jaar van haar geboorte. Magisch toch.

Ik zal dus even naar het kerkhof wandelen deze week. Om tegen de foto’s te spreken, en te vertellen over vreugde en verdriet.

Dag zus, dag broer, dag pa, dag ma. Ik probeer mijn best te doen. Dat lukt niet altijd hoor. De jongste achterkleinkinderen lopen bijna. Weten jullie dat al? Of was dat in de hemel rechtstreeks te zien in de grote reality-soap over deze aardbol? Hebben jullie een beetje invloed daarboven? Kunnen jullie voor mirakeltjes zorgen? Een goeie trainer voor de Buffalo’s, een goeie Sancerre-oogst deze zomer, een minimum aan gezondheid voor de familieleden? Kan pa mij in mijn slaap de juiste lotto-cijfers niet voorspellen? Ik beloof dat ik meer naar hier zal komen, en nieuwe plantjes en bloemen zal meebrengen. En ik zal altijd braaf zijn.

Hoewel, dan herkennen jullie mij niet meer.

Rubens verovert deze zomer het strand

Zijn mijn billen te dik? Is mijn boezem te klein? Krijg ik een dubbele kin? Het is moeilijk mooi wezen, dezer dagen. Ze slaan ons met schoonheidsidealen om de oren. Maar de nieuwe Dove-modellen doen de wereld daveren. Een vlezige Rubensvrouw in lingerie op de cover. Het mag weer!

Het biologische spel is er een dat al bestaat van zodra de wereld bestond. Mannetjes en vrouwtjes in alle diersoorten willen elkaar behagen. Een vlinder met mooie vleugels, een vogel met mooie veren, en een vrouw. Met grote volle borsten en brede heupen? Of met kleine appeltjes en een klein kontje?

Zoals dat met alles in de natuur gebeurt, evolueert ons schoonheidsideaal. Er bestaat een beeldje dat 22.000 jaar voor onze tijdrekening werd gemaakt. De Venus van Willendorf. Het stelt een zwangere vrouw voor, een hele rijpe vrucht. Volslank, dik zelfs. Volgens wetenschappers straalden dikke vrouwen toen vruchtbaarheid uit, en de zekerheid op een nageslacht. Ik kan me zo voorstellen dat magere sprieten in het jaar 22.000 voor Christus moeilijke tijden meemaakten op fuiven. Geen vent die met hen wou dansen.

Onze vriend Rubens hield ook wel van een kilootje vlees rond de beenderen. Een Rubensvrouw kost drie potten verf meer dan een Dali-dame. Bij Rubens moesten ze bijna blubberen, de dames, vooraleer ze zich op zijn doeken mochten spreiden.

In het begin van vorige eeuw kwam er een lichtpuntje voor de vrouwen met klein geschapen lichaampjes. Charleston, Josephine Baker,... de kleren hingen naar beneden als aan een kapstok. Zo weinig mogelijk uitstulpingen graag, en magere beentjes om mee te dansen. Geen dikke kont op de dansvloer alstublieft !

Maar er kwam een tegenoffensief. Na de tweede wereldoorlog wou niemand nog honger lijden. De filmdiva’s bepaalden de mode. Liz Taylor, Sophia Loren, Marilyn Monroe, Mae West,... allemaal duwden ze hun vlezige boezem naar omhoog. Borsten moesten we zien, borsten zouden we krijgen! Een decolleté was in die dagen een gevuld gegeven, met het gleufje van een spaarpotje tussen de volle vruchten.

Alarm! schreeuwden de magere meisjes, en ze aanbaden Twiggy uit Londen. Een jongenskontje, smalle beentjes, nauwelijks borstjes. Alles mini, ook de rokjes, en daar vonden alleen de minder bevleesden zich mooi in. Haha, oorlog gewonnen, klonk het op dat front.

Ondertussen moesten wij mannen altijd maar partij kiezen. Voor dik of voor dun. Moeilijk! En heb ik niet het recht om van twee walletjes te eten? Om graag te kijken naar de gespierde finesse van Jane Birkin, Kate Moss en Justine Henin, en om te genieten van de billen, het buikje en de boezem van de zusjes Williams en Kim Clijsters?

Slank won het de laatste decennia weer van de anderen. Wist u dat het gemiddelde gewicht van Miss America tusen 1922 en vandaag met 13 procent is gedaald? En dat in de States 25 procent van de vrouwen aan eetstoornissen lijdt omdat ze perse willen voldoen aan de slanke idealen van vandaag?

Wellicht daarom dat er plots gejuich uit alle continenten opstijgt, nu de Dove-meisjes op de covers komen. Een D-cup op de cover, lieve dames! Een gevleesde kont in het bushokje! Een buikje boven de gordel! Het wordt mode! Weg die dieetkoekjes en de cola light. Deze zomer wiebelen we aan het strand! Rubens op de plage! Een maatje meer? Dat betekent voortaan meer maten! De A-cupjes zullen twijfelend in de schaduw zitten sidderen en beven, en broeden op een tegenoffensief.

Schoonheid is vooral behagen, vind ik. Stoute ogen, stoute mond. En of daar nu twee citroentjes onder staan, of daar twee grote appels onder hangen, dat lijkt me minder belangrijk. Alle fruit is lekker !

Mugo en de kaarten

Heeft u een artiest in de familie? Ik gelukkig wel. Mugo noemt mijn neef zichzelf onderaan zijn kunstwerken. Ik heb een paar dingen van hem aan de muur hangen thuis. En soms grappen we samen dat ik daar miljonair mee zal worden, lang na zijn dood, als hij wereldberoemd is. Maar ja, hij is amper drie jaar ouder. Het zullen de kleinkinderen zijn, die op veilingen in Tokio of New York honderdduizenden dollars vangen voor het werk van een voorvader.

Mugo tekent geen sneeuwlandschappen. Ook geen fruitschalen. Hij houdt van het vrouwelijke fruit, en dat weet hij in de mooiste vormen en houdingen weer te geven. Af en toe heeft hij van die periodes waarin hij alle naakte dames die hij schildert, ook nog siert met een speelkaart die guitig tussen hun billen uitsteekt.

Ik herinner me nog dat vroeger mijn vader en moeder fier naar de tentoonstellingen van Mugo trokken. Een artiest in de familie, dat vonden ze wel leuk. Maar steevast kwam mijn moeder boos terug en merkte een beetje verontwaardigd op: “Waarom moet er toch altijd een speelkaart tussen de billen van die blote meiskes zitten?”.

Mijn vader glimlachte en vond dat allemaal niet zo erg. Tenslotte was de artiest de zoon van zijn broer.

Echte kunstenaars zijn niet rijk. Dus reed Mugo lang rond met de enige donkerblauwe Lada die nog tijdens het Sovjetregime werd gebouwd. De eeuwige vrijgezel zou geen ander voertuig willen. En menig mooie vrouw heeft naast hem gezeten, in die tank zonder vering.

Soms, tijdens een vernissage herken ik in het publiek de edele trekken van dames die ik op zijn kunstwerken hun troefkaart zie uitspelen. “Is zij dat, van de ruiten zeven?”, fluister ik dan in het oor van Mugo. Zijn lachje is telkens weer geheimzinnig, een beetje Mona Lisa-achtig, en dan murmelt hij: “Discretie is het hoogste goed van de liefde”.

Waarom is hij geen dichter geworden?

Hoewel, hij tekent gedichten en legt zijn ziel bloot. Een echte artiest dus. Eentje om fier op te zijn dat hij je familienaam draagt.

Bloedonderzoek

Ik kreeg plots een sms van mijn madam: “Breng je een groot brood mee?”. Was dat wel voor mij bedoeld? Is mijn vrouw aan de epo? Vermoei ik haar dermate? Maar neen, het was ernstig bedoeld. En zo komt het dat we die avond een boterham met Spaanse ham zaten te eten. Ik was net zinnens om eens heel diepzinnig over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde te mijmeren, toen er alweer een sms weerklonk op mijn toestel. Eén van de jongedames: “En hoe is de uitslag van de test?”.

Dat was ik bijna vergeten! Hugo, mijn huisdokter, zaagt al maanden dat ik mijn bloed eens moet laten onderzoeken, want mijn bloeddruk was in december toch te hoog. En die avond moest ik hem bellen om de resultaten te kennen.

Met knikkende knieën zocht ik zijn nummer op. Ik trok me terug in de woonkamer, mijn madam volgde me. “Heb ik dan geen privacy meer?”, snauwde ik nerveus. “Op dit moment niet”, antwoordde ze resoluut.

Ik kreeg de dokter aan de lijn. “Ha, dag Rudi. Je bloedonderzoek hé, wacht een minuutje.” Ik hoorde hem rondlopen in zijn dokterskabinet. Het duurde te lang. “Wellicht zoekt hij de juiste woorden om mij het hele slechte nieuws te vertellen”, fluisterde ik naar mjn madam. In een flits dacht ik aan mijn levensverzekering, en dat ze iets van Serge Gainsbourg op mijn begrafenis moeten draaien.

Tja, klonk de dokter plots. Het zweet barstte me uit. Een doodvonnis moeten aanhoren is wreed. “Tja”, herhaalde hij, “dat ziet er allemaal verdomd goed uit. Je goede én je slechte cholesterolwaarden zijn perfect, en neen je hebt geen suikerziekte. En al de rest,... even kijken. Dit zijn mooie uitslagen. Je bent perfect in orde. En blijf dat ene pillejte nemen, je bloeddruk is de jongste tijd ook weer lekker laag.”

Ik stamelde iets van “bedankt Hugo”, legde de hoorn neer en zoende mijn madam met tranen in de ogen. “Ik ben de gezondste vent van Gent!”, brulde ik, “ik wil geen boterhammen, ik wil een ongezonde zak friet met stoofvlees. En een garnaalkroket en een fles Spaanse cava!”. Mijn madam probeerde me nog te plagen door te stellen dat Alzheimer en vroege dementie niet opspoorbaar zijn in het bloed. Maar dat kon mijn geluk niet verpesten.

Uren later, lichtjes dronken, duwde ze me de trap op. “Ik zal seffens je bloeddruk eens flink de hoogte injagen”, murmelde ze. En zo geschiedde.

Valentine at midnight (2006)

Ik ben gered, lieve lezer. Mijn streven naar een klein beetje vermageren, komt dichterbij. Alleen, ik moet meer naar Amerika gaan.

Vijf dagen Hollywood? Ik denk dat ik bijna 5 kilo kwijt ben! Ten eerste: ze schenken daar geen Porto, en hun witte wijn, Chardonnay, smaakt naar verpulverd eikenhout met azijn. Ik drink dan maar Italiaanse Pinot Grigio in mijn poepsjiek Mondrian Hotel op Sunset Boulevard. Elf dollar voor een glaasje! Geserveerd in een plastieken glas! Daar koop ik verdomme een fles Sancerre voor...

Ik moet er eerlijkheidshalve bij vertellen dat de bediening in de Sky Bar van het hotel goddelijk was. De serveersters worden geselecteerd op een plat buikje dat ze tonen van net onder hun boezempje tot aan de lieve landingsbaan. ,,How are you Rudi? Feeling allright, Rudi?. I am Jane.’’ Ik wou al mijn kamernummer op haar buik schrijven, maar ik hoorde ze net zo lief zijn tegen Fritz uit Oostenrijk en Giuseppe uit Bologna. Op mijn leeftijd mag ik toch een beetje exclusiviteit vragen hé?

Een dag later zat ik op Hollywood Boulevard in ‘Hooters’, en dat is een kroeg waar de serveersters volgens heel andere criteria worden geselecteerd. Minstens een D-cup en een achterwerk om U tegen te zeggen. Daar zitten de echte Amerikanen te geilogen. Het niveau van de kroeg is niet echt hoogstaand, de blonde Pamela vroeg zelfs niet naar mijn naam...

Van lekker eten hebben de Amerikanen ook al niet veel verstand, dus de kilo’s vlogen eraf. Komt daarbij dat ik daar behoorlijk hard moest werken bij tropische temperaturen.

Midden in de nacht belde een jongedame. Ze was het uurverschil van 9 uren vergeten... ,,Sorry papa, maar vergeet niet dat maandag, wanneer je landt op Zaventem, ons mama verjaart hé!’’. Lief van de kleine, om te herinneren aan iets wat ik nooit vergeet. Mijn madam verjaart daags voor Valentijn. Neen, ze krijgt geen twee cadeautjes!

Gisteren kreeg ze mijn afgeslankt en gebronzeerd lichaam cadeau. ,,Schoon lichaam’’, lachte ze gisterenavond bitter, ,,jammer dat het ligt te snurken in de zetel.’’ Waarop ik mister Jetlag de deur uitstuurde, de trap ophuppelde en riep: ,,Hey, beauty. You can find me in room 202 ! Come and get your birthday ànd your Valentine at midnight!’’’’.