Waar gebeurd (1995)

‘Mannen Verboden’ in Buenos Aires

Buenos Aires. - Januari is bloedheet in de Argentijnse hoofdstad. En de mensen zijn er stapelgek, straatarm en hoogst sensueel. Ik ben er om dubieuze Vlamingen te interviewen die na de oorlog hierheen zijn gevlucht. Maar des nachts bezoek ik mijn vrienden.
Ik sta voor de deur van de "Café de Abril". Een kroeg waar mannen geen toegang krijgen. Maar Virginia, de waardin, een brok van 150 kilogram lesbisch vlees, kust me gewelddadig op de mond. "Jij bent de enige vent die er vanavond in komt".
Ze brult door de bruine kroeg: "Dit is mijn vriend! Hij is geen pottenkijker (leuk woord in het Nederlands, vind ik). Ik zit aan de toog en krijg mijn favoriete wijn geserveerd: ‘San Felipe Blanco’.
Om me heen zitten de mooiste Latino-vrouwen van de wereld. Ze tolereren me, Maar veel liever zoenen ze lang en nat hun vriendinnen. Iemand biedt me een lijntje coke aan. Ik weiger. Ik durf niet. Onder de ventilator die aan het plafond draaien, ontspint zich een Latijnse avond. Er wordt gedanst, gezoend, uitgekleed, gelikt,... ik ben een vriend des huizes, dus er heerst geen schroom wanneer op de barkruk naast de mijne de vrouwenliefde wordt bedreven.
Niemand ziet heil in mijn atletisch lichaam. Dikke Virginia troost me met een nieuwe fles. "Morgen leer ik je lekkere hetero-meisjes kennen", belooft ze.
Wie veel drinkt moet plassen. "Er is hier zeker geen herentoilet?", vraag ik bedeesd. De buurvrouwen proesten het uit. Op de eerste verdieping mag ik ‘el bagno’ gebruiken.
Acht toiletten, twee rijen van vier, tegenover elkaar. Ik schrik even. Niet één toilet heeft een deur. Hier kijkt men elkaar in de ogen. En natuurlijk, terwijl ik met mijn rug naar de wereld in de pot sta te plassen, komt in het overbuurhokje een dame zitten. Ik voel haar ogen in mijn rug. Ik hoor haar ook. Ik wil hier weg!
Ik knik goeiedag naar het bloedmooie meisje met de jeans op de knieën en spurt naar beneden. "Ik ga slapen", fluister ik Virginia in het oor. "Kom nog eens terug", grijnst ze.
De taxichauffeur taxeert me met verbazing, wanneer ik voor de deur van Café de Abril in de verroeste Peugeot stap. "Sheraton, por favor", beveel ik. Ik wil dringend een koude douche.