Amor y tristesa

Dezer dagen zal het zestien jaar geleden zijn, dat vader en moeder uit het vliegtuig van Buenos Aires stapten, gerimpeld van verdriet. Ze hadden alweer een kind begraven. Broer was dood. “Manneken, nu is ‘t mijnen toer, beloof het mij”, huilde vader op Zaventem.

Zestien jaar is het al geleden verdomme, dat die speelse verpleger uit Gent naar de eeuwige jachtvelden trok. “Hij werd 33 jaar”, concludeerden de Argentijnen, “zo oud zijn ook Christus en Evita Peron geworden”.

Dertig jaar geleden ofzo, toen de kolonels nog baas waren in Argentina, is hij er eenzaam gearriveerd. Hij kende er niemand, maar wilde een latino-leven starten. En of hij daar in geslaagd is! Klein broertje verzamelde binnen de kortste keren een schare boeiende vrienden en vriendinnen om zich heen. Bart werd Bartolo, en iedereen zag hem graag.

Ik herinner me wilde feesten telkens ik op bezoek kwam. Dan trommelde hij de mooiste vrouwen van de stad op, die zijn grote broer het hof kwamen maken. (Mijn jongedames vermoeden nog altijd dat er eens een verre zus uit Zuid-Amerika op de stoep zal staan).

Broerlief zélf koos voor de heren. Ik heb leuke zwagers lopen aan de andere kant van de oceaan. Alleen wanneer pa en ma op bezoek kwamen, vlogen Luis of Daniel of Fernando het huis uit, en kwamen er Graciela’s, Violeta’s en Silvia’s in de plaats. En pa fluisterde mij na de reis in het oor: “Onzen Bart heeft daar nogal schoonvrouwvolk rondlopen hee”. We knipoogden naar elkaar, pa en ik. En moeder zei niks, maar in gedachten mijmerde ze, “maak mij geen blaaskes wijs”.

Hij heeft er schoon en vrolijk geleefd, onze kleinsten. Hij had veel geld, maar daar moesten de armere vrienden mee van profiteren. Hij was het centrum van een brede cirkel vol vrede en vriendschap en liefde. En ik kreeg meer en meer schoonbroers, ginder in het land van Maradona.

Tot de vreselijke ziekte wreed om zich heen maaide. Aids kent geen medelijden, aids doodt geliefden. Maar kleine broer wilde niet dat iemand het wist. Alleen een paar vrienden en familieleden bracht hij op de hoogte wanneer hij stiekem afscheid kwam nemen tijdens zijn laatste Gentse Feesten.

Zestien jaar later blijken zowel de herinneringen als het verdriet, de amor en de tristesa, nog zo intens als toen. Maar pa en ma hebben ondertussen het vliegtuig naar de hemel genomen. Het moet daar een gezellige boel zijn, vermoed ik.