Christina heeft een holle rug
Buiten was de herfst baas, maar ik zat als in de lente van mijn leven rechtop aan de keukentafel: omringd door mijn dames, hoe heerlijk kan een zondagmiddag zijn.
“Dinsdagavond ben ik voor niemand te bereiken”, kondigde ik aan, “want dan zit ik in Antwerpen bij... Christina Aguileira”.
Als versteend keek iedereen mij aan. Vorken met daarop een draad spaghettig bleven in de lucht hangen. “Maar papa, da’s toch niet meer voor uwe leeftijd!”, klonk het, waarna het engelenkoor in lachen uitbarstte.
“Volgende week zingt K3 ergens aan de kust”, proestte de jongste het uit, “en ik heb kaartjes voor de Gert en Samson-show”, gierde de andere.
Mijn ogen zochten hulp bij mijn madam. “Ik denk dat pa het niet zozeer op het zangtalent van Christina Aguileira heeft gemunt”, orakelde ze.
Ik probeerde eerst nog uit te leggen hoe ik lang geleden tegen mijn zin met de ene jongedame naar ‘New Kids on the Block’ trok, en met de andere tusen 10.000 gillende meisjes zat om naar Take That te kijken. Toen werd ik niet uitgelachen hoor, toen was papa de grote held !
En nu zocht de krant een vrijwilliger om vanavond verslag te maken van een concert in Antwerpen, en ik heb me aangemeld. Ik zal eerlijk zijn. ‘t Is wel eens schone madam, die Aguileira.
In mijn geheime top vijf der mooie kontjes staat ze tussen Shakira en Jennifer Lopez. (De twee andere genomineerden blijven strikt geheim. Niet alles moet openbaar worden gemaakt).
Shakira zag ik al optreden in Duitsland, Lopez,... dat zal er ooit wel eens van komen. Maar vanavond snoep ik met ogen en oren in het Antwerpse Sportpaleis. Ik zal met de strenge blik van de journalist naar de vertolking van de wereldhits luisteren. En zo tussendoor zal ik met de vorsende blik van de onderzoeker nagaan of het waar is dat latino-dames niet zozeer een geprononceerder achterkwartier hebben, dan wel een holle rug!
Haha, een holle rug. Dat is het! Wanneer een vent in de kroeg zegt: “kijk eens wat een leuk kontje”, klinkt hij als een vieze macho. In de toekomst zeg ik bloedernstig: “Dat meisje heeft wel een héél holle rug”. En dan denken de omstaanders dat ik kinesist ben, of chirurg, of een nieuwe man...
“Welke afrit moet ik nemen, voor het Sportpaleis?”, informeerde ik bij de jongedames. “Deurne”, klonk het antwoord, “en rechts naast de hoofdingang is het poortje voor bejaarde journalisten. Woehaaa”.
Vrouwen zijn jaloerse wezens. Maar ‘t is hen vergeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten