Ik kreeg plots een sms van mijn madam: “Breng je een groot brood mee?”. Was dat wel voor mij bedoeld? Is mijn vrouw aan de epo? Vermoei ik haar dermate? Maar neen, het was ernstig bedoeld. En zo komt het dat we die avond een boterham met Spaanse ham zaten te eten. Ik was net zinnens om eens heel diepzinnig over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde te mijmeren, toen er alweer een sms weerklonk op mijn toestel. Eén van de jongedames: “En hoe is de uitslag van de test?”.
Dat was ik bijna vergeten! Hugo, mijn huisdokter, zaagt al maanden dat ik mijn bloed eens moet laten onderzoeken, want mijn bloeddruk was in december toch te hoog. En die avond moest ik hem bellen om de resultaten te kennen.
Met knikkende knieën zocht ik zijn nummer op. Ik trok me terug in de woonkamer, mijn madam volgde me. “Heb ik dan geen privacy meer?”, snauwde ik nerveus. “Op dit moment niet”, antwoordde ze resoluut.
Ik kreeg de dokter aan de lijn. “Ha, dag Rudi. Je bloedonderzoek hé, wacht een minuutje.” Ik hoorde hem rondlopen in zijn dokterskabinet. Het duurde te lang. “Wellicht zoekt hij de juiste woorden om mij het hele slechte nieuws te vertellen”, fluisterde ik naar mjn madam. In een flits dacht ik aan mijn levensverzekering, en dat ze iets van Serge Gainsbourg op mijn begrafenis moeten draaien.
Tja, klonk de dokter plots. Het zweet barstte me uit. Een doodvonnis moeten aanhoren is wreed. “Tja”, herhaalde hij, “dat ziet er allemaal verdomd goed uit. Je goede én je slechte cholesterolwaarden zijn perfect, en neen je hebt geen suikerziekte. En al de rest,... even kijken. Dit zijn mooie uitslagen. Je bent perfect in orde. En blijf dat ene pillejte nemen, je bloeddruk is de jongste tijd ook weer lekker laag.”
Ik stamelde iets van “bedankt Hugo”, legde de hoorn neer en zoende mijn madam met tranen in de ogen. “Ik ben de gezondste vent van Gent!”, brulde ik, “ik wil geen boterhammen, ik wil een ongezonde zak friet met stoofvlees. En een garnaalkroket en een fles Spaanse cava!”. Mijn madam probeerde me nog te plagen door te stellen dat Alzheimer en vroege dementie niet opspoorbaar zijn in het bloed. Maar dat kon mijn geluk niet verpesten.
Uren later, lichtjes dronken, duwde ze me de trap op. “Ik zal seffens je bloeddruk eens flink de hoogte injagen”, murmelde ze. En zo geschiedde.
