Zijn mijn billen te dik? Is mijn boezem te klein? Krijg ik een dubbele kin? Het is moeilijk mooi wezen, dezer dagen. Ze slaan ons met schoonheidsidealen om de oren. Maar de nieuwe Dove-modellen doen de wereld daveren. Een vlezige Rubensvrouw in lingerie op de cover. Het mag weer!
Het biologische spel is er een dat al bestaat van zodra de wereld bestond. Mannetjes en vrouwtjes in alle diersoorten willen elkaar behagen. Een vlinder met mooie vleugels, een vogel met mooie veren, en een vrouw. Met grote volle borsten en brede heupen? Of met kleine appeltjes en een klein kontje?
Zoals dat met alles in de natuur gebeurt, evolueert ons schoonheidsideaal. Er bestaat een beeldje dat 22.000 jaar voor onze tijdrekening werd gemaakt. De Venus van Willendorf. Het stelt een zwangere vrouw voor, een hele rijpe vrucht. Volslank, dik zelfs. Volgens wetenschappers straalden dikke vrouwen toen vruchtbaarheid uit, en de zekerheid op een nageslacht. Ik kan me zo voorstellen dat magere sprieten in het jaar 22.000 voor Christus moeilijke tijden meemaakten op fuiven. Geen vent die met hen wou dansen.
Onze vriend Rubens hield ook wel van een kilootje vlees rond de beenderen. Een Rubensvrouw kost drie potten verf meer dan een Dali-dame. Bij Rubens moesten ze bijna blubberen, de dames, vooraleer ze zich op zijn doeken mochten spreiden.
In het begin van vorige eeuw kwam er een lichtpuntje voor de vrouwen met klein geschapen lichaampjes. Charleston, Josephine Baker,... de kleren hingen naar beneden als aan een kapstok. Zo weinig mogelijk uitstulpingen graag, en magere beentjes om mee te dansen. Geen dikke kont op de dansvloer alstublieft !
Maar er kwam een tegenoffensief. Na de tweede wereldoorlog wou niemand nog honger lijden. De filmdiva’s bepaalden de mode. Liz Taylor, Sophia Loren, Marilyn Monroe, Mae West,... allemaal duwden ze hun vlezige boezem naar omhoog. Borsten moesten we zien, borsten zouden we krijgen! Een decolleté was in die dagen een gevuld gegeven, met het gleufje van een spaarpotje tussen de volle vruchten.
Alarm! schreeuwden de magere meisjes, en ze aanbaden Twiggy uit Londen. Een jongenskontje, smalle beentjes, nauwelijks borstjes. Alles mini, ook de rokjes, en daar vonden alleen de minder bevleesden zich mooi in. Haha, oorlog gewonnen, klonk het op dat front.
Ondertussen moesten wij mannen altijd maar partij kiezen. Voor dik of voor dun. Moeilijk! En heb ik niet het recht om van twee walletjes te eten? Om graag te kijken naar de gespierde finesse van Jane Birkin, Kate Moss en Justine Henin, en om te genieten van de billen, het buikje en de boezem van de zusjes Williams en Kim Clijsters?
Slank won het de laatste decennia weer van de anderen. Wist u dat het gemiddelde gewicht van Miss America tusen 1922 en vandaag met 13 procent is gedaald? En dat in de States 25 procent van de vrouwen aan eetstoornissen lijdt omdat ze perse willen voldoen aan de slanke idealen van vandaag?
Wellicht daarom dat er plots gejuich uit alle continenten opstijgt, nu de Dove-meisjes op de covers komen. Een D-cup op de cover, lieve dames! Een gevleesde kont in het bushokje! Een buikje boven de gordel! Het wordt mode! Weg die dieetkoekjes en de cola light. Deze zomer wiebelen we aan het strand! Rubens op de plage! Een maatje meer? Dat betekent voortaan meer maten! De A-cupjes zullen twijfelend in de schaduw zitten sidderen en beven, en broeden op een tegenoffensief.
Schoonheid is vooral behagen, vind ik. Stoute ogen, stoute mond. En of daar nu twee citroentjes onder staan, of daar twee grote appels onder hangen, dat lijkt me minder belangrijk. Alle fruit is lekker !
