Moet ik nu beschaamd zijn of niet, vroeg ik me dit weekeinde af. Iemand vroeg me: ‘En hoelang zijn uw pa en uw ma nu al overleden?’. Ik stond daar aarzelend naar lucht te happen. Ik kon dat niet zomaar zeggen.
Ik ken de verjaardagen van al mijn dames uit het hoofd, van broer en zussen, van pa en ma vroeger, Maar de sterfdatum van vader en moeder? Bij vader moet ik zelfs altijd lang nadenken hoeveel jaar het al geleden is.
Ik weet wel nog wanneer Kennedy werd vermoord, en John Lennon, maar vraag me niet de hoeveelste van april de ouweheer dit tranendal verliet.
Gelukkig is er mijn madam met haar intelligentie en haar geheugen, en zij leerde me een trucje: “Je oudste dochter is de elfde geboren, je moeder overleed op een elfde en je jongste werd de 27ste geboren, je pa stierf op een 27ste”.
Hoera, voor de rest van mijn leven, althans tot Alzheimer me in zijn greep krijgt, zal ik dit niet meer vergeten. En gek, wanneer broer en zus overleden, weet ik nog uit het hoofd, terwijl die al veel langer feestvieren in de eeuwige jachtvelden.
“Het verre verleden is gemakkelijkst te onthouden voor iemand met een snuifje dementie in zijn oud lijf”, lachten mijn jongedames me uit. En in feite hebben ze gelijk. Wanneer ik aan mijn heel oude tante Rachel vroeg hoe oud ze was, keek ze me onzeker aan. Ze wist het niet. Maar luttele minuten later vertelde ze de dag, de maand en het jaar van haar geboorte. Magisch toch.
Ik zal dus even naar het kerkhof wandelen deze week. Om tegen de foto’s te spreken, en te vertellen over vreugde en verdriet.
Dag zus, dag broer, dag pa, dag ma. Ik probeer mijn best te doen. Dat lukt niet altijd hoor. De jongste achterkleinkinderen lopen bijna. Weten jullie dat al? Of was dat in de hemel rechtstreeks te zien in de grote reality-soap over deze aardbol? Hebben jullie een beetje invloed daarboven? Kunnen jullie voor mirakeltjes zorgen? Een goeie trainer voor de Buffalo’s, een goeie Sancerre-oogst deze zomer, een minimum aan gezondheid voor de familieleden? Kan pa mij in mijn slaap de juiste lotto-cijfers niet voorspellen? Ik beloof dat ik meer naar hier zal komen, en nieuwe plantjes en bloemen zal meebrengen. En ik zal altijd braaf zijn.
Hoewel, dan herkennen jullie mij niet meer.
Hei Rudi,
BeantwoordenVerwijderenNee, je hoeft je niet te schamen.
Ik weet in welk jaar en welke maand mijn ouders overleden zijn, maar vraag me niet naar de precieze datum.
Is toch ook niet belangrijk, wat wel belangrijk is dat je hen niet vergeten bent! Dat je af en toe nog eens aan hen denkt. Met het ouder worden zal je nog meer aan hen denken. Zeker als je het kleine grut om je heen ziet groeien, dan stel je u nog eens in hun plaats, toen jij hen ging bezoeken met je kinderen....Mijn vader zei toen altijd, als het weleens druk was geweest en iedereen er was geweest, "ik zie jullie graag komen, maar op zo'n momenten zie ik jullie ook graag weggaan".
Groetjes
Edith