Dure boodschappen

"Als jij meegaat om boodschappen ben ik voor minstens duizend frank méér kwijt", sneert mijn dame dikwijls. (Ja, wij rekenen thuis nog in Belgische franken, tot zeker 2010). Het is ook nooit goed. Ofwel ga ik niet mee naar het grote warenhuis, en ben ik geen Nieuwe Man, ofwel loop ik gedwee met de kar achter mijn meesteres aan. En dan is het ook niet goed.

Andere venten lopen kaarsrecht achter die kar aan. Ik hang erover. Ik volg de grote chef op een paar meter afstand. En dat heeft zo zijn voordelen. Terwijl zij in de rekken kijkt welke koopjes er te doen zijn, grabbel ik lustig in het rond.

Zij zet drie witte wijntjes van een euro of vier in de kar. Terwijl ze de hoek omdraait, zet ik daar een Chablis van 1984 tussen. Kostprijs 16 euro. Maar ik weet nu al dat daar een hoogst sensuele avond uit voortspruit.

Mijn mevrouw legt vier diepvriespizza's in mijn voertuig, en terwijl zij bij de afdeling Droge Voeding staat, heb ik al kalfszwezeriken in de mosterdsaus verborgen onder een pak waspoeder.

En zo wordt die tocht door de winkel echt draaglijk.

Ik geniet van de inhoud van de kar en ik beken dat ik sporadisch pleeg te lonken naar kortgerokte jongedames die zélf hun kar voortduwen. Zeker zij die, zoals ik, voorovergebogen over de kar hangen, zijn mijn favorieten. Ik hang me graag in hun wiel, om het in wielertermen uit te drukken.

Soms betrapt mijn eigenste ploegdirectrice me dan. Ze volgt mijn blik. Ziet de billen van mijn lustobject, kijkt me recht in de ogen en fluistert: "Het kan uw dochter zijn verdorie!". - "Maar ze is het niet", fluister ik dan triomfantelijk terug.

En als wraak schuif ik bij de visstand stiekem een dozijn oesters onder de dozen kattenvoeding.

Eén keer nam ze wraak. Ik stond bij kassa 4 te glunderen met een lading verborgen verleiders in de winkelkar tot zij luidop riep: "Schatje, ik ben mijn portefeuille vergeten, heb jij je Visa bij?".