De eerste schooldag bezorgt me altijd een beetje heimwee. Dan denk ik terug aan mijn allereerste schooldag, toen ik in korte broek de klas van juffrouw Godelieve binnenstapte. Tot voor kort zag ik haar nog rondlopen in de gemeente. Ze was een aangename kennismaking voor een hele generatie jongens. (Meisjes zaten in een ander schooltje, naast de kerk).
Beter herinner ik me nog de eerste schooldag van mijn jongedames. In datzelfde schooltje! Maar er liepen ook al jongens rond. En juffrouw Christine was de aartsengel van dienst.
Aan de schoolpoort stonden vooral jonge mama’s, misschien daarom dat ik mij aangetrokken voelde tot die plek. Jarenlang had ik er boeiende gesprekken met moeders en oma’s, over de kinderen en kleinkinderen, over de magie van de microgolfoven, en over de mannen van die dames. Uiteraard had ik favoriete moeders, die ik graag uit de nood hielp wanneer ze eens een keertje niet tijdig naar de school konden komen. Ik zou wel op de kindjes letten.
Mijn jongedames waren niet altijd in de wolken met vader die hen opwachtte. “Jij bent de enige papa met lange haren”, treurde er ooit eentje. Gelukkig kreeg ik onmiddellijk steun van een favoriete moeder, “dat staat hem schoon”, protesteerde ze...
Het was ware liefde, daar aan de schoolpoort. Mijn madam lachte zich te pletter met mijn platonische avonturen. “Het verstand komt met de haren”, placht ze cynisch te fluisteren.
Maar de eerste schooldag in september was altijd speciaal. Er waren twee soorten moeders. Beide soorten pinkten een traan weg, maar de redenen waren heerlijk tegenstrijdig.
“Voor de eerste keer mijn kind moeten afstaan, het is pijnlijk”, huilde het grootste deel der mama’s, terwijl hun telg luid schreeuwend naar de klas werd gesleurd, de armpjes nog wanhopig uitstrekkend naar de trieste mama.
De andere, kleinere groep, stond ook te schreien. Hun kind stapte lachend, aan de hand van die vreemde juffrouw de klas binnen. “Ze vindt het niet eens erg, ze zal me niet missen!”, treurden die moeders.
Eén bonte verzameling moederverdriet. En ik stond daar als een ervaren macho tussen, schouders aanbiedend om op uit te huilen.
Als een ware macho droeg ik natuurlijk een zonnebril, zodat niemand kon zien dat tranen mijn ogen vulden.
Je mag al uitkijken naar de grootoudersfeestjes in de kleuterschool, waar je ongetwijfeld wel een favoriete oma zal hebben die vindt dat grijs haar je mooi staat... en koop je tegen dan maar een grote zonnebril
BeantwoordenVerwijderen